Вучыўся ў сярэдняй школе. У канцы 1939 г. сям'я пераехала ў Гродна. Там у 1941 г. Алесь скончыў восьмы клас. У пачатку вайны сям'я вярнулася ў Полацк. З 1942 г. — партызан атрада “Смерць фашызму”, з 1943 г. — камандзір падрыўной групы атрада "Бальшавік" брыгады імя Варашылава на Віцебшчыне. У 1944—1945 гг. у складзе Чырвонай Арміі ўдзельнічаў у вызваленні Літвы, Польшчы, у баях за ўзяцце Берліна. Быў тройчы паранены. Пасля дэмабілізацыі (1945 г.) працаваў у рэдакцыі полацкай абласной газеты "Бальшавіцкі сцяг" (пазней — "Сцяг камунізму").
У 1958 г. скончыў Літаратурны інстытут імя А. М. Горкага ў Маскве, у 1961 г. — аспірантуру пры ім. У 1961—1962 гг. — загадчык рэдакцыі выдавецтва "Ураджай", у 1962—1969 гг. — вучоны сакратар Літаратурнага музея Я.Коласа. У 1969—1973 гг. загадваў сектарам мастацкай літаратуры аддзела культуры ЦК КПБ. Друкуецца з 1943 г. (ветрынская раённая газета "Чырвоная звязда"). Першае апавяданне"Рыбацкае шчасце" апублікаваў у 1948 г. Аўтар аповесцей "Кедры глядзяць на мора" (1960г.), "Пасля паводкі" (1962 г.), "Самы высокі паверх" (1969 г.), "І нічога ўзамен" (1973 г.), "Скажы мне праўду" (1978 г.), "Узаранае поле" (1978 г.), "Белая знічка" (1984 г.), дакументальнай аповесці "След пракладае першы" (1971 г.).
Убачылі свет раманы "Жанчына" (1963 г.), "Палын — зелле горкае" (1967 г.), "Верай і праўдай" (1976 г.), "Толькі аднойчы" (1979 г.), "Зямля не раскажа" (1980 г.), "Літасці не чакай" (1982 г.), "Памерці заўсёды паспееш" (1983 г.), "Верасы" (1987 г.), "Пісьмо ў рай" (2011 г.), дакументальны раман "Обаль" (1989 г.), зборнік апавяданняў "Белы гарлачык" (1965 г.), зборнік апавяданняў для дзяцей "Шкляная нітка" (1970 г.). У 1982 г. выйшлі выбраныя творы ў двух тамах. Сябра Саюза пісьменнікаў СССР і БССР з 1961 г.
Рад твораў перакладзены на рускую, украінскую, узбекскую, грузінскую, славацкую мовы.
Лаўрэат прэміі Ленінскага камсамола Беларусі (1970 г.) за аповесць "Самы высокі паверх", прэміі Саюза пісьменнікаў СССР і УЦСПС (1972 г.) за лепшы твор мастацкай прозы аб савецкім рабочым класе — дакументальную аповесць "След пракладае першы" ("Сверяю жизнь по времени"), Дзяржаўнай прэміі Рэспублікі Беларусь (2002 г.) за дзіцячую трылогію "Дзівосы Лысай гары", у якую ўвайшлі раней выдадзеныя аповесці-казкі "Радасці і нягоды залацістага карасіка Бубліка", "Прыгоды Муркі" і "Яўгенка, Лінда і Рык", літаратурнай прэміі Расіі "Прохараўскае поле" (2010 г.) за раман "Верасы" і трылогію "Дзівосы Лысай гары". Узнагароджаны ордэнамі Чырвонай Зоркі, Славы, "Знак Пашаны", Айчыннай вайны I ступені, Францыска Скарыны, медалямі. Ганаровы грамадзянін Полацка (1987 г.).
Публікацыі пра пісьменніка
Людмила Рублевская. Понять истоки мужества
Пятро Прыходзька. Твае святы
Бронислав Спринчан. Не гаснут в памяти моей...
Генадзь Пашкоў. Жыццёвае поле Алеся Савіцкага
Алесь Марціновіч. Каб не было непражытых дзён
Творчасць
Мастацкая літаратура
Раман "Обаль" (урыўкі)
Рассказ "Лесные яблони"
Аповесць "Белы гарлачык"
Расказ "Ласкавае святло Літзавы"
Публіцыстыка
Пад роднымі клёнамі
Вечна жывы агонь (эсэ)
Зялёна-зялёная рунь
Вялікая назаўжды. Роздум на Паклоннай гары
Мужество народа – основа духовной зрелости нации
